"Την είδα κι εγώ την φωτογραφία Τασούλα.
Φαντάστηκα τη σκηνή. Βραδιάζει στη Γιουχαν.
Στο νοσοκομείο οι κινησεις συντελούνται με ακρίβεια και ταχύτητα.Οι στολές,οι εξωγήινες αμφιέσεις,τα μηχανήματα, οι φιάλες οξυγόνου,όλα μυρίζουν θάνατο.Ολα; Όχι όλα.Ενας νεαρός γιατρος μεταφερει με φορείο τον υπερήλικα ασθενή του στον έρημο περίβολο του νοσοκομείου.Αίφνης σταματούν.Ακίνητοι και σαν μαγεμένοι,γιατρός και ασθενής,μέσα από τις μάσκες τους,ατενίζουν το ηλιοβασίλεμα.Καποιοςαπαθανατίζει τη σκηνή.Η φωτογραφία κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο.
Ένας ήλιος που δύει,ένας ουρανός βαθυκόκκινος σαν πληγή. Η ομορφιά έχει πάντα κάτι τρομακτικό.Η ομορφιά είναι αντιφαρμακο θανάτου. Ακόμα και στο έσχατο όριο της ζωής, το κόκκινο δεν παραπέμπει μόνο στο αίμα.Είναι και το χρώμα ενός δειλινού.Τα χρώματα δεν έχουν πατρίδα,ταξιδεύουν ελεύθερα. Ο θάνατος δεν τα αλλοιώνει.Δεν τα τρομάζει.Κι ένας γιατρός που σταματάει για ένα λεπτό το φορείο για να θαυμάσει με τον ασθενή του το δειλινό είναι αντίδοτο θανάτου.
Μια παρακαταθήκη για την επόμενη ημέρα."
[Πηγή: Φωτεινή Τσαλίκογλου και Τασούλα Επτακοίλη, "Με βλέπεις;"]
Μυρτώ Πατιερίδου